Er was een tijd — en die ligt nog niet eens tientallen jaren achter ons — dat we letterlijk konden geloven wat we zagen. Een foto loog niet. Een nieuwslezer was een mens van vlees en bloed. Een stem op televisie had een lichaam, een camera, een redacteur. Vandaag weten we dat dit tijdperk voorbij is. Het geloof in onze eigen ogen is aan erosie onderhevig. Pixels hebben een agenda gekregen. We leven in een wereld waarin een computer binnen enkele minuten een overtuigende nieuwslezer kan genereren, compleet met hemd, stropdas en een stem die de juiste intonatie gebruikt om “duiding” te geven. In Hongarije en Rusland is het al realiteit. AI-gegenereerde presentatoren die de standpunten van de macht exact

Over hoe gepersonaliseerde content ons begrip van realiteit opsplitst. De donkere keuken van de democratie Er wordt vaak gezegd dat algoritmes onze informatie personaliseren, maar eigenlijk gebeurt er iets subtielers. We krijgen geen maaltijd meer van een echte chef-kok. We bestellen bij een dark kitchen. Een keuken zonder restaurant, zonder tafels, zonder kelners, zonder publiek domein. Niemand weet precies wie er kookt, welke ingrediënten worden gebruikt, of welke recepten worden gevolgd. Het eten verschijnt aan onze deur in een warmhoudzakje, perfect afgestemd op onze smaak, maar zonder enige transparantie over de herkomst. Zo is het ook met de informatie die ons bereikt. Ze komt niet meer uit redacties, debatten, cafés of dorpspleinen, maar uit onzichtbare keukens waar algoritmes onze voorkeuren

Over hoe we privégevoelens publiek maken — en waarom dat tegelijk bevrijdend én riskant is. Er was een tijd – voor mij ergens tussen de jaren zestig en zeventig – waarin een mens, als hij in de knoop zat, naar de biechtstoel stapte. Het was een plaats waar de deur zwaar dichtviel en de buitenwereld even ophield te bestaan. Het hout rook naar wierook en ouderdom, en achter het rooster wachtte een stem die luisterde. Soms sprak je er over schuld of schaamte, soms biechtte je zo maar wat pekelzondes op, maar som ging het ook over verdriet en existentiële vragen, soms over twijfels die je aan niemand anders durfde toe te vertrouwen. De priester was niet alleen de bewaker