Er is een nieuwe hype in de digitale wereld, het heet BUX. Het is een app die je op je smartphone installeert, waarmee je, nadat je jezelf geïdentificeerd en wat geld overgemaakt te hebben, vlotjes zelf op de beurs kan handelen. Aandelen kopen en verkopen kan je nu, tussen het checken van je sociale media, gewoon even tussendoor doen. En het gekke is, als je een beetje oplet, kan je het nog heel profijtig doen op het vlak van kosten.

De basis functionaliteit is gratis, maar dan moet je er mee leven dat je aan- of verkooporder gegroepeerd uitgevoerd wordt, dus niet op het eigenste moment als de koers je aanstaat. Wil je dat wel, of voor andere functionaliteiten kiezen, dan betaal je kosten. Maar deze zijn zeer laag en situeren zich zelfs op “fixed prices” op het niveau van een euro of minieme percentages. Een totaal andere wereld dan de klassieke handel in aandelen via banken en brokers waar bepaalde percentages op het verschoven bedrag eerder de basisregel is. Het is duidelijk, de toegang tot de markt verschuift van de “inner circle” die de toegang in handen heeft en houdt, tot de modale Jan in de samenleving. Een verworvenheid van de drempelverlagende digitalisering van de wereld.

Lange staart

We gaan niet eindeloos filosoferen over hoe de eigenaars achter deze app hun boterham gaan verdienen. Daar kunnen we een paar mogelijke antwoorden op geven. Op het niveau van de euro-deals geldt er maar één enkel principe, deze van de Long Tail mooi omschreven door Chris Anderson. Niet de hoogte van de prijs voor een onlinedienst is de maatstaf van verdienste, wel het aantal keer dat deze prijs betaald wordt werkt mee aan de verdienste. Een tiental keer een euro, dat maakt geen verschil. Een miljoen keer een Euro brengt al wat meer zaad in het bakje. En bovendien blijft die teller in het oneindige doorlopen. Gezien het aantal gebruikers dat ze claimen, klopt alvast dit plaatje…

Dus een ontwikkelkost wordt gerecupereerd over een groot aantal kleine transacties doorheen de tijd. En wees gerust, ergens ligt daar de break-even eindmeet en zal ook de verdienste in het oneindige lopen. Maar wat we ons vaak – zeker niet voldoende – beseffen is dat we ook hier weer een stukje van onze privacy weggeven. Kijken naar aandelen, aandelen op het verlanglijstje zetten, kopen en verkopen, wees gerust, elke klik die je met de vinger op de app achterlaat draagt bij tot een hogere graad van nauwkeurigheid van je profiel.

En tel al die profielen bij elkaar – ook hier geldt het principe van de Long Tail – en de beursapp heeft een perfect beeld van hoe de markt fluctueert, een fluctuatie die ook haar invloed heeft op de koers van de aandelen. Info waar menigeen die belangen heeft in deze wereld een bom geld voor over heeft. En hier hebben we dan eigenlijk het basismechanisme te pakken dat schuilt onder de hele digitale wereld, of het nu sociale media zijn, bijna gratis apps of welke andere applicatie die met gebruikers en met input van gebruikers praat. Er wordt informatie gegaard en opgebouwd. En deze informatie is goud waard!

Automatisch en accuraat

Vroeger, in pre-internettijden stuurden marketeers enquêteurs de baan op met vragenlijsten om het gedrag van de consument te peilen. In de context van deze app zou er eventueel gepeild kunnen worden welke aandelen de voorkeur genieten, wat de drempel is om aandeel A te kopen, wat de trigger is om aandeel B te verkopen en ga zo maar verder. De vraag was steeds of de bereidwillige antwoorder ook naar waarheid geantwoord had. En bovendien was het een moment opname. Een paar maanden later moest een nieuw team enquêteurs op pad gestuurd worden om de informatie en bijhorend beeld op te frissen. Zeer bewerkelijke en ook een plaatje met heel wat kosten aan. En vandaag kunnen we het zodanig organiseren, dat het beeld door de doelgroep zelf permanent correct gehouden wordt.

Dus hebben we nu eigenlijk een paar vliegen in één klap. Enerzijds verdienen we langzaam maar zeker een groeiende berg aan kleine Euro’s. En zij die deze euro’s, stuk voor stuk betalen, geven er nog gratis zeer gegeerde marktinformatie cadeau, en die zouden dan weer vermarkt kunnen worden, niet per euro, maar voor duizendtallen van die euro’s. Ook tot in oneindigheid. Het ontwikkelen van de app, de operationele kost van de app, het zijn kleine getallen vergeleken met de werkelijke opbrengsten.

Gamificatie

Waar de app ook voor een stuk op inspeelt is een andere trend in de digitale wereld, dat is deze van gamificatie. Net zoals je snel even een paar boosdoeners kilt in een game of een rijtje snoepjes vormt om punten te scoren, is het nu even gemakkelijk om aandelen te verhandelen. Subtiel, zoals dat in alle apps tegenwoordig ingebouwd wordt, wordt de spelende mens in onszelf en vooral de mens die wil winnen “wakker” gemaakt. En wie wil niet af en toe een Euro inzetten om wat extra punten in te zetten?

En uiteraard horen daar dan weer de nodige waarschuwingen bij! Als zelfs nu serieuze geldzaken langzaam maar zeker in de sfeer van een spel verzeild geraken, dan kunnen er ook ongelukken gebeuren. Iets waar de traditionele dienstverleners in het beleggen voor waarschuwen. Allicht ook voor een deel om hun eigen bestaan te verrechtvaardigen. Maar anderzijds ook terecht, bepaalde elementen in onze samenleving mogen we gerust behoeden voor het speelse gevoel op de smartphone. Beleggen is er eentje van, maar met een beetje fantasie kunnen we er nog wel een paar bedenken.

Als we het over nieuwe businessmodellen hebben in deze wereld, dan is deze app – naast vele anderen – er wel degelijk eentje. Waar schijnbaar het democratisch – ook een effect van de digitalisering van de wereld – verhandelen van bedrijfsaandelen op beurzen het doel is, is er een onderliggend doel dat veel meer geld opbrengt. Waarom denkt u soms dat Facebook nog steeds gratis is?